១៣
ព្រះវិញ្ញាណ​ជ្រើស​យក​លោក​បារណាបាស និង​លោក​សូល​អោយ​ទៅ​បំពេញ​បេសកកម្ម
១ ក្នុង​ក្រុមជំនុំ​នៅ​ក្រុង​អន់ទីយ៉ូក មាន​ព្យាការី* និង​គ្រូ​អាចារ្យ* គឺ​មាន​លោក​បារណាបាស លោក​ស៊ីម្មាន​ហៅ​នីគើរ លោក​លូគាស​ជា​អ្នក​ស្រុក​គីរេន លោក​ម៉ាណាអេន ដែល​ត្រូវ​គេ​ចិញ្ចឹម​ជា​មួយ​ព្រះបាទ​ហេរ៉ូដ​ជា​ស្ដេច​អនុរាជ* កាល​នៅ​ពី​ក្មេង និង​លោក​សូល។ ២ នៅ​ពេល​ដែល​អ្នក​ទាំង​នោះ​កំពុង​តែ​ធ្វើ​ពិធី​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះអម្ចាស់ និង​តម​អាហារ ព្រះវិញ្ញាណ​ដ៏វិសុទ្ធ​មាន​ព្រះបន្ទូល​ថា៖ «ចូរ​ញែក​បារណាបាស និង​សូល​ចេញ​ដោយ​ឡែក ដ្បិត​យើង​បាន​ហៅ​អ្នក​ទាំង​ពីរ​មក អោយ​បំពេញ​កិច្ចការ​ដែល​យើង​នឹង​ដាក់​អោយ​ធ្វើ»។ ៣ ក្រោយ​ពី​បាន​នាំ​គ្នា​តម​អាហារ និង​អធិស្ឋាន*​រួច​ហើយ គេ​បាន​ដាក់​ដៃ*​លើ​លោក​ទាំង​ពីរ ហើយ​អោយ​លោក​ចេញ​ទៅ។
លោក​បារណាបាស និង​លោក​សូល​នៅ​កោះ​គីប្រុស
៤ លោក​បារណាបាស និង​លោក​សូល ដែល​ព្រះវិញ្ញាណ​ដ៏វិសុទ្ធ*​បាន​ចាត់​អោយ​ទៅ​នោះ បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​ដល់​ក្រុង​សេលើស៊ា ហើយ​ចុះ​សំពៅ​ទៅ​កោះ​គីប្រុស។
៥ ពេល​ទៅ​ដល់​ក្រុង​សាឡាមីន លោក​ទាំង​ពីរ​បាន​ប្រកាស​ព្រះបន្ទូល​ព្រះជាម្ចាស់ នៅ​ក្នុង​សាលា​ប្រជុំ*​របស់​ជន​ជាតិ​យូដា ដោយ​មាន​លោក​យ៉ូហាន​​ជួយ​ផង។ ៦ បន្ទាប់​មក លោក​បាន​នាំ​គ្នា​ធ្វើ​ដំណើរ​កាត់​កោះ​នោះ រហូត​ទៅ​ដល់​ក្រុង​ប៉ាផូស។ នៅ​ក្រុង​នោះ លោក​បាន​ជួប​គ្រូ​មន្តអាគម​ជាតិ​យូដា​ម្នាក់ ឈ្មោះ​បារយេស៊ូ​ជា​ព្យាការី​ក្លែងក្លាយ ៧ គាត់​រស់​នៅ​ជា​មួយ​លោក​ស៊ើគាស-ប៉ូឡូស ដែល​ជា​រាជ​ប្រតិភូ​របស់​ព្រះចៅ​អធិរាជ​រ៉ូម៉ាំង ហើយ​ដែល​ជា​មនុស្ស​មាន​ប្រាជ្ញា។ លោក​ប្រតិភូ​ចាត់​គេ​អោយ​ទៅ​អញ្ជើញ​លោក​បារណាបាស និង​លោក​សូល​មក ព្រោះ​លោក​មាន​បំណង​ចង់​ស្ដាប់​ព្រះបន្ទូល​របស់​ព្រះជាម្ចាស់។ ៨ ប៉ុន្តែ អេលីម៉ាស (ភាសា​ក្រិក ប្រែ​ថា​គ្រូ​មន្តអាគម) ចេះ​តែ​ប្រឆាំង​នឹង​លោក​ទាំង​ពីរ ហើយ​រក​មធ្យោបាយ​ពង្វាង​លោក​ប្រតិភូ អោយ​ងាក​ចេញ​ពី​ជំនឿ។ ៩ ពេល​នោះ លោក​សូល ដែល​ហៅ​ថា​ប៉ូល​​បាន​ពោរពេញ​ដោយ​ព្រះវិញ្ញាណ​ដ៏វិសុទ្ធ លោក​សម្លឹង​មើល​ទៅ​អេលីម៉ាស ១០ ហើយ​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «នែ៎! ជន​ពោរពេញ​ទៅ​ដោយ​ពុតត្បុត និង​ល្បិច​កិច្ចកល​អើយ! អ្នក​ជា​កូន​របស់​មារ* អ្នក​ជា​សត្រូវ​នឹង​អំពើ​សុចរិត​គ្រប់​យ៉ាង តើ​អ្នក​នៅ​តែ​ពង្វាង​គេ​អោយ​ងាក​ចេញ​ពី​មាគ៌ា​ដ៏​ត្រឹម​ត្រូវ​របស់​ព្រះអម្ចាស់​ដល់​ណា​ទៀត!។ ១១ ឥឡូវ​នេះ ព្រះបារមី​របស់​ព្រះអម្ចាស់​នឹង​ធ្វើ​អោយ​អ្នក​ខ្វាក់​ភ្នែក លែង​ឃើញ​ពន្លឺ​ថ្ងៃ​អស់​មួយ​រយៈ»។ រំពេច​នោះ ស្រាប់​តែ​ភ្នែក​របស់​គាត់​ងងឹត​មើល​អ្វី​ពុំ​ឃើញ។ គាត់​ដើរ​ស្ទាបៗ វិលវល់ រក​គេ​ជួយ​ដឹក​ដៃ។ ១២ កាល​លោក​ប្រតិភូ​ឃើញ​ហេតុការណ៍​កើត​ឡើង​ដូច្នេះ លោក​ក៏​ជឿ ហើយ​ស្ញប់ស្ញែង​នឹង​សេចក្ដី​ដែល​គេ​បង្រៀន​អំពី​ព្រះអម្ចាស់​ខ្លាំង​ណាស់។
លោក​ប៉ូល និង​លោក​បារណាបាស​នៅ​ក្រុង​អន់ទីយ៉ូក ក្នុង​ស្រុក​ពីស៊ីឌា
១៣ លោក​ប៉ូល និង​មិត្តភក្ដិ​របស់​លោក​បាន​ចុះ​សំពៅ​ពី​ក្រុង​ប៉ាផូស ឆ្ពោះ​ទៅ​ក្រុង​ពើកា ក្នុង​ស្រុក​ប៉ាមភីលា។ ពេល​នោះ លោក​យ៉ូហាន​បាន​បែក​ចេញ​ពី​ពួក​គេ វិល​ត្រឡប់​ទៅ​ក្រុង​យេរូសាឡឹម​វិញ។ ១៤ រីឯ​លោក​ប៉ូល និង​មិត្តភក្ដិ​របស់​លោក បាន​បន្ត​ដំណើរ​ពី​ក្រុង​ពើកា រហូត​ទៅ​ដល់​ក្រុង​អន់ទីយ៉ូក​ក្នុង​ស្រុក​ពីស៊ីឌា។ នៅ​ថ្ងៃ​សប្ប័ទ*​លោក​ទាំង​ពីរ​ចូល​ទៅ​អង្គុយ​ក្នុង​សាលា​ប្រជុំ*។ ១៥ បន្ទាប់​ពី​បាន​អាន​គម្ពីរ​វិន័យ* និង​គម្ពីរ​ព្យាការី*​រួច​ហើយ ពួក​អ្នក​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​លើ​សាលា​ប្រជុំ សុំ​អោយ​គេ​ជំរាប​ពួក​លោក​ប៉ូល​ថា៖ «បង​ប្អូន​អើយ! បើ​បង​ប្អូន​មាន​ពាក្យ​អ្វី​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ប្រជាជន សូម​មាន​ប្រសាសន៍​មក​ចុះ»។ ១៦ លោក​ប៉ូល​ក្រោក​ឡើង​លើក​ដៃ​ធ្វើ​សញ្ញា ហើយ​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «សូម​ជំរាប​បង​ប្អូន​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល និង​បង​ប្អូន​ដែល​ជា​អ្នក​គោរព​កោត​ខ្លាច​ព្រះជាម្ចាស់ សូម​ជ្រាប! ១៧ ព្រះ​របស់​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​បាន​ជ្រើស​រើស​បុព្វបុរស​របស់​យើង និង​ប្រទាន​អោយ​ប្រជារាស្ត្រ​នេះ​បាន​ចំរើន​ឡើង នៅ​ពេល​គេ​ស្នាក់​នៅ​ក្នុង​ប្រទេស​អេស៊ីប។ បន្ទាប់​មក ព្រះអង្គ​បាន​នាំ​គេ​ចេញ​ពី​ប្រទេស​នោះ ដោយ​ឫទ្ធិបារមី​របស់​ព្រះអង្គ។ ១៨ ព្រះអង្គ​បាន​ផ្គត់ផ្គង់​​គេ​អស់​រយៈ​ពេល​ប្រមាណ​សែសិប​ឆ្នាំ នៅ​វាល​រហោស្ថាន។ ១៩ ក្រោយ​ពី​ព្រះអង្គ​រំលាយ​ជាតិ​សាសន៍​ទាំង​ប្រាំពីរ​នៅ​ស្រុក​កាណាន​រួច​ហើយ ព្រះអង្គ​បាន​ប្រទាន​ទឹក​ដី​នោះ​អោយ​ប្រជារាស្ត្រ​របស់​ព្រះអង្គ​ធ្វើ​ជា​កម្មសិទ្ធិ។ ២០ ហេតុការណ៍​ទាំង​នោះ​កើត​មាន​ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ប្រមាណ​បួន​រយ​ហាសិប​ឆ្នាំ។ ក្រោយ​មក ព្រះអង្គ​ប្រទាន​អោយ​មាន​អ្នក​គ្រប់គ្រង​រហូត​ដល់​ជំនាន់​ព្យាការី​សាំយូអែល។ ២១ បន្ទាប់​មក​ទៀត គេ​បាន​នាំ​គ្នា​ទូល​សូម​ស្ដេច​មួយ​អង្គ ព្រះជាម្ចាស់​ក៏​ប្រទាន​ព្រះបាទ​សូល ជា​បុត្រ​របស់​លោក​គីស ក្នុង​កុលសម្ព័ន្ធ*​បេនយ៉ាមីន អោយ​គ្រង​រាជ្យ​អស់​រយៈ​ពេល​សែសិប​ឆ្នាំ។ ២២ ក្រោយ​ពី​បាន​ដក​រាជ្យ​ពី​ព្រះបាទ​សូល ព្រះជាម្ចាស់​ប្រទាន​អោយ​ព្រះបាទ​ដាវីឌ​ឡើង​គ្រង​រាជ្យ។ ព្រះអង្គ​ប្រទាន​សក្ខីភាព​អំពី​ព្រះបាទ​ដាវីឌ​នេះ​ថាៈ “យើង​រក​បាន​មនុស្ស​ម្នាក់ ជា​ទី​គាប់​ចិត្ត​យើង​ណាស់ គឺ​ដាវីឌ​ជា​បុត្រ​របស់​អ៊ីសាយ ដ្បិត​ដាវីឌ​នឹង​បំពេញ​តាម​បំណង​ទាំង​ប៉ុន្មាន​របស់​យើង”។ ២៣ ក្នុង​ព្រះរាជវង្ស​របស់​ព្រះបាទ​ដាវីឌ​នេះ​ហើយ ដែល​ព្រះជាម្ចាស់​ប្រទាន​អោយ​ព្រះយេស៊ូ​កើត​មក និង​ធ្វើ​ជា​ព្រះសង្គ្រោះ​របស់​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល ស្រប​តាម​ព្រះបន្ទូល​សន្យា​របស់​ព្រះអង្គ។ ២៤ មុន​នឹង​ព្រះយេស៊ូ​យាង​មក​ដល់ លោក​យ៉ូហាន​បាន​ប្រកាស​អោយ​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​ទាំង​មូល​កែ​ប្រែ​ចិត្ត​គំនិត ដោយ​ទទួល​ពិធី​ជ្រមុជ​ទឹក។ ២៥ ពេល​លោក​យ៉ូហាន​បំពេញ​មុខងារ​របស់​លោក ចប់​សព្វ​គ្រប់​ហើយ លោក​មាន​ប្រសាសន៍​ថាៈ “ខ្ញុំ​នេះ​មិន​មែន​ជា​អ្នក ដែល​បង​ប្អូន​ទន្ទឹង​រង់ចាំ​នោះ​ទេ។ ឥឡូវ​នេះ មាន​លោក​ម្នាក់​មក​តាម​ក្រោយ​ខ្ញុំ លោក​មាន​ឋានៈ​ខ្ពង់ខ្ពស់​ណាស់ បើ​ខ្ញុំ​ស្រាយ​ខ្សែ​ស្បែក​ជើង​ជូន​លោក ក៏​មិន​សម​នឹង​ឋានៈ​របស់​លោក​ផង”។
២៦ បង​ប្អូន​ជា​ពូជពង្ស​លោក​អប្រាហាំ និង​បង​ប្អូន​ដែល​គោរព​កោត​ខ្លាច​ព្រះជាម្ចាស់​អើយ! ព្រះអង្គ​បាន​ចាត់​ព្រះបន្ទូល ស្ដី​អំពី​ការ​សង្គ្រោះ មក​អោយ​យើង​ទាំង​អស់​គ្នា​នេះ​ហើយ ២៧ ដ្បិត​អ្នក​ក្រុង​យេរូសាឡឹម និង​ពួក​មេ​ដឹក​នាំ​របស់​គេ ពុំ​បាន​ដឹង​ថា​ព្រះយេស៊ូ​ជា​នរណា​ឡើយ។ គេ​បាន​កាត់​ទោស​ព្រះអង្គ ស្រប​នឹង​សេចក្ដី​ដែល​ព្យាការី*​ថ្លែង​ទុក​មក ហើយ​គេ​អាន​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ​សប្ប័ទ*​ ២៨ ទោះ​បី​គេ​រក​កំហុស​អ្វី​មក​កាត់​ទោស​លោក​មិន​ឃើញ​ក៏​ដោយ ក៏​គេ​នៅ​តែ​សុំ​អោយ​លោក​ពីឡាត​ប្រហារ​ជីវិត​ព្រះអង្គ​ដែរ។ ២៩ កាល​គេ​បាន​ធ្វើ​ស្រប​នឹង​សេចក្ដី​ដែល​មាន​ចែង​ទុក​អំពី​ព្រះអង្គ​ចប់​សព្វ​គ្រប់​ហើយ គេ​ក៏​យក​ព្រះ​សព​ព្រះអង្គ​ចុះ​ពី​ឈើ​ឆ្កាង​ទៅ​បញ្ចុះ​ក្នុង​ផ្នូរ។ ៣០ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់​បាន​ប្រោស​ព្រះអង្គ​អោយ​រស់​ឡើង​វិញ។ ៣១ ព្រះយេស៊ូ​បាន​បង្ហាញ​ខ្លួន​អោយ​អស់​អ្នក​ដែល​បាន​រួម​ដំណើរ​ជា​មួយ​ព្រះអង្គ ពី​ស្រុក​កាលីឡេ ទៅ​ក្រុង​យេរូសាឡឹម ឃើញ​អស់​រយៈ​ពេល​ជា​ច្រើន​ថ្ងៃ។ ឥឡូវ​នេះ អ្នក​ទាំង​នោះ​ធ្វើ​ជា​បន្ទាល់​របស់​ព្រះអង្គ នៅ​ចំពោះ​មុខ​ប្រជាជន​ទៀត​ផង។ ៣២ រីឯ​យើង​ខ្ញុំ​វិញ យើង​ខ្ញុំ​សូម​ជូន​ដំណឹងល្អ​នេះ​ប្រាប់​បង​ប្អូន​ថា ព្រះបន្ទូល​ដែល​ព្រះជាម្ចាស់​បាន​សន្យា​ជា​មួយ​បុព្វបុរស​របស់​យើង ៣៣ ព្រះអង្គ​បាន​ធ្វើ​តាម ដើម្បី​ជា​ប្រយោជន៍​ដល់​យើង ដែល​ជា​ពូជពង្ស​របស់​លោក​ទាំង​នោះ​ហើយ គឺ​ព្រះអង្គ​បាន​ប្រោស​ព្រះយេស៊ូ​អោយ​មាន​ព្រះជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ ដូច​មាន​ចែង​ទុក​ក្នុង​ទំនុកតម្កើង​ទី​ពីរ​ថាៈ
ព្រះអង្គ​ជា​បុត្រ​របស់​យើង
គឺ​យើង​ដែល​បាន​បង្កើត​ព្រះអង្គ​មក
នៅ​ថ្ងៃ​នេះ​។
៣៤ ព្រះជាម្ចាស់​បាន​ប្រោស​ព្រះយេស៊ូ​អោយ​មាន​ព្រះជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ ដើម្បី​កុំ​អោយ​ព្រះ​សព​ព្រះអង្គ​ត្រូវ​រលួយ​ឡើយ ដូច​មាន​ចែង​ទុក​មក​ថាៈ
អ្វីៗ​ដ៏វិសុទ្ធ* និង​ដ៏​ជា​ទី​ទុក​ចិត្ត
ដែល​យើង​បាន​សន្យា​ថា​នឹង​អោយ​ដាវីឌ
យើង​នឹង​ប្រគល់​អោយ​អ្នក​រាល់​គ្នា​។
៣៥ ហេតុ​នេះ​ហើយ​បាន​ជា​មាន​ចែង​ទុក​ក្នុង​អត្ថបទ​គម្ពីរ​មួយ​ទៀត​ថាៈ
ព្រះអង្គ​មិន​បណ្ដោយ​អោយ​សព​អ្នក​បំរើ
ដ៏វិសុទ្ធ​របស់​ព្រះអង្គ​ រលួយ​ឡើយ។
៣៦ ព្រះបាទ​ដាវីឌ​បាន​បំរើ​ព្រះជាម្ចាស់ តាម​គំរោងការ​ព្រះអង្គ​នៅ​ជំនាន់​នោះ រួច​សោយ​ទិវង្គត​ទៅ។ គេ​បាន​បញ្ចុះ​សព​ព្រះបាទ​ដាវីឌ​ក្នុង​ផ្នូរ ជា​មួយ​ព្រះអយ្យកោ ហើយ​សព​របស់​ទ្រង់​ក៏​បាន​រលួយ​អស់​ដែរ។ ៣៧ រីឯ​ព្រះយេស៊ូ​ដែល​ព្រះជាម្ចាស់​បាន​ប្រោស​អោយ​មាន​ព្រះជន្ម​រស់​ឡើង​វិញ​នោះ ព្រះ​សព​របស់​ព្រះអង្គ​ពុំ​បាន​រលួយ​ទេ។
៣៨ ដូច្នេះ បង​ប្អូន​អើយ! សូម​បង​ប្អូន​ជ្រាប​អោយ​ច្បាស់​ថា ព្រះជាម្ចាស់​លើកលែង​ទោស​អោយ​បង​ប្អូន​រួច​ពី​បាប តាម​រយៈ​ព្រះយេស៊ូ ដូច​យើង​បាន​ជំរាប​មក​ស្រាប់។ បង​ប្អូន​ពុំ​អាច​ទៅ​ជា​មនុស្ស​សុចរិត* រួច​ផុត​អំពើ​បាប​ទាំង​ប៉ុន្មាន ដោយ​គោរព​តាម​វិន័យ​របស់​លោក​ម៉ូសេ​បាន​ឡើយ។ ៣៩ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ ព្រះជាម្ចាស់​ប្រោស​អោយ​អស់​អ្នក​ជឿ​បាន​សុចរិត តាម​រយៈ​ព្រះយេស៊ូ។ ៤០ ហេតុ​នេះ​សូម​បង​ប្អូន​ប្រយ័ត្ន ក្រែង​ត្រូវ​តាម​សេចក្ដី​ដែល​ព្យាការី*​ថ្លែង​ទុក​មក​ថា:
៤១  “មនុស្ស​ដែល​ចេះ​តែ​មើលងាយ​គេ​អើយ!
ចូរ​នាំ​គ្នា​មើល ហើយ​ងឿងឆ្ងល់
រួច​វិនាស​បាត់​ទៅ​ចុះ!
ដ្បិត​យើង​នឹង​ធ្វើ​កិច្ចការ​មួយ​នៅ​ជំនាន់
របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា
ជា​កិច្ចការ​ដែល​អ្នក​រាល់​គ្នា​មិន​ជឿ
ទោះ​បី​ជា​គេ​រៀប​រាប់​ប្រាប់​អ្នក​រាល់​គ្នា
ក៏​ដោយ”»។
៤២ ពេល​លោក​ប៉ូល និង​លោក​បារណាបាស​ចេញ​ពី​សាលា​ប្រជុំ ពួក​គេ​បាន​អញ្ជើញ​លោក​អោយ​មាន​ប្រសាសន៍​អំពី​សេចក្ដី​ទាំង​នេះ នៅ​ថ្ងៃ​សប្ប័ទ*​ខាង​មុខ​ទៀត។ ៤៣ លុះ​អង្គ​ប្រជុំ​បែក​គ្នា​ហើយ មាន​សាសន៍​យូដា និង​អ្នក​ចូល​សាសនា​យូដា​ជា​ច្រើន​នាក់ ដែល​គោរព​ប្រណិប័តន៍​ព្រះជាម្ចាស់ នាំ​គ្នា​ទៅ​តាម​លោក​ប៉ូល និង​លោក​បារណាបាស។ លោក​ទាំង​ពីរ​បាន​សន្ទនា​ជា​មួយ​ពួក​គេ ហើយ​ក្រើន​រំលឹក​គេ អោយ​នៅ​ខ្ជាប់ខ្ជួន​នឹង​ព្រះគុណ​របស់​ព្រះជាម្ចាស់​ជានិច្ច។
៤៤ នៅ​ថ្ងៃ​សប្ប័ទ​បន្ទាប់​មក​ទៀត ប្រជាជន​នៅ​ក្រុង​នោះ​បាន​មក​ជួបជុំ ស្ដាប់​ព្រះបន្ទូល​របស់​ព្រះអម្ចាស់​ស្ទើរ​តែ​ទាំង​អស់​គ្នា។ ៤៥ កាល​ជន​ជាតិ​យូដា​ឃើញ​មហាជន​ដូច្នោះ គេ​មាន​ចិត្ត​ច្រណែន​ជា​ខ្លាំង ក៏​នាំ​គ្នា​និយាយ​ជំទាស់​នឹង​ពាក្យ​ដែល​លោក​ប៉ូល​មាន​ប្រសាសន៍ ហើយ​ថែម​ទាំង​ជេរ​ប្រមាថ​លោក​ទៀត​ផង។ ៤៦ លោក​ប៉ូល និង​លោក​បារណាបាស​ក៏​មាន​ប្រសាសន៍​ទៅ​គេ ដោយ​ចិត្ត​អង់អាច​ថា៖ «មុន​ដំបូង យើង​ខ្ញុំ​ត្រូវ​តែ​ប្រកាស​ព្រះបន្ទូល​របស់​ព្រះជាម្ចាស់​ដល់​បង​ប្អូន។ ប៉ុន្តែ ដោយ​បង​ប្អូន​បដិសេធ​មិន​ព្រម​ទទួល​ព្រះបន្ទូល​នេះ ហើយ​ដោយ​បង​ប្អូន​យល់​ឃើញ​ថា ខ្លួន​មិន​សម​នឹង​ទទួល​ជីវិត​អស់កល្ប​ជានិច្ច​ទេ​នោះ យើង​ខ្ញុំ​នឹង​ងាក​ទៅ​ប្រកាស​ដល់​សាសន៍​ដទៃ​វិញ ៤៧ ដ្បិត​ព្រះអម្ចាស់​បាន​បង្គាប់​មក​យើង​ខ្ញុំ​ថាៈ
យើង​បាន​តែង​តាំង​អ្នក​អោយ​ធ្វើ​ជា​ពន្លឺ
បំភ្លឺ​ជាតិ​សាសន៍​នានា
និង​អោយ​នាំ​ការ​សង្គ្រោះ​រហូត​ទៅ​ដល់
ស្រុក​ដាច់​ស្រយាល​នៃ​ផែនដី”»។
៤៨ កាល​សាសន៍​ដទៃ​ឮ​ដូច្នោះ គេ​មាន​អំណរ​រីករាយ ហើយ​នាំ​គ្នា​លើក​តម្កើង​ព្រះបន្ទូល​របស់​ព្រះអម្ចាស់។ រីឯ​អស់​អ្នក​ដែល​ព្រះជាម្ចាស់​តំរូវ​អោយ​ទទួល​ជីវិត​អស់កល្ប​ជានិច្ច ក៏​នាំ​គ្នា​ជឿ​ដែរ។ ៤៩ ព្រះបន្ទូល​របស់​ព្រះអម្ចាស់​បាន​ឮ​សុសសាយ ក្នុង​ស្រុក​នោះ​ទាំង​មូល។ ៥០ ប៉ុន្តែ សាសន៍​យូដា​បាន​ញុះញង់​ស្ត្រីៗ​មាន​ឋានៈ​ខ្ពង់ខ្ពស់ ដែល​គោរព​ប្រណិប័តន៍​ព្រះជាម្ចាស់ និង​ញុះញង់​ពួក​នាម៉ឺន​នៅ​ក្រុង​នោះ អោយ​លើក​គ្នា​ទៅ​បៀតបៀន​លោក​ប៉ូល និង​លោក​បារណាបាស ព្រម​ទាំង​ដេញ​លោក​ទាំង​ពីរ​ចេញ​ពី​ដែន​ដី​របស់​គេ​ផង។
៥១ លោក​ប៉ូល និង​លោក​បារណាបាស ក៏​រលាស់​ធូលី​ដី​ចេញ​ពី​ជើង​របស់​លោក រួច​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​ក្រុង​អ៊ីកូនាម។ ៥២ រីឯ​ពួក​សិស្ស*​នៅ​អន់ទីយ៉ូក​វិញ គេ​បាន​ពោរពេញ​ដោយ​អំណរ និង​ដោយ​ព្រះវិញ្ញាណ​ដ៏វិសុទ្ធ*។